Марди коргаре, ки дар тӯйила зиндагӣ мекунад, акнун бо ҷасади хон ва зани хон дар хонаи онҳо танҳо мондааст, лаҳзаи кӯтоҳе барои интиқоми як таҳқир.

Марде бо либоси зиндонӣ дар роҳе дар ҳоли фирор аст, барои лу нарафтан бараҳна мешавад ва ба меҳмонхонаи кӯчаке паноҳ мебарад. Дар он ҷо касе нест, ҷуз либосе аз асри Теймуриён.

Се сореқ, ки духтар ҳастанд, ба сариқати тиллофурӯшӣ мераванд, ки маҷбур ба қатл мешаванд. Яке аз он се духтар бо ҳадафи қатл омада буд.

Амуҳои зан барои тамдиди ҷавози силоҳи шикориашон ба Теҳрон омадаанд. Ин хонавода бо ин туфанги шикорӣ бидуни шиллик шабро ба субҳ намерасонанд.

Тибибе дар рустое дур афтода барои дармони зани омадааст, ки мехоҳад навзоди тоза таваллудшудаашро бихӯрад. Ин дармон ба қурбонӣ ниёз дорад.

Пизишке барои ҷавон кардани зани пира доруе ихтироъ кардааст...

Духтар бо хариди як моҳӣ ояндаашро месозад ва ё шояд вайрон мекунад...

Зан барои интиқом аз шавҳараш аспи Тройро ба дохили хона фиристодааст. Яке аз он сарбозҳо бо ангезаи хун он ҷост, мард ё зан фарқе намекунад...

Духтари рустоӣ барои он ки аз издивоҷи нохостааш фирор кунад, худро дар кулбае зиндонӣ кардааст. Падар бо туфанг пушти дар истодааст. Омадани гурӯҳи мусиқӣ оғози ҷадиде барои ин моҷарост...

Тамоми қиссаҳои нимаи тамоми қисматиҳои қабл ба поён мерасад ва шояд ҳаргиз он қиссаҳо ривоят намешаванд.